Bazen, aslında tamda şimdi; KAHRETSİNN!! diyorum!
Bu sözümle beraber çaresizlik yakama yapışıp beni hırpalamak için elinden geleni yapıyor. Belki başarmak için yola çıktığımda ki kadar dinç değilim, zayıflamışım tabiri yerindeyse bir deri bir kemik kalmışım! Ne fark eder ki, yürüyemesem, göremesem, duyamasam da ne fark eder ki! Yolum belli amacım belli!
Yinede neme lazım acınmak, bana göre değil bilirsin! Çok yıpranıyorum, tabii ki farkındayım merak etme! Kendimden çok şey beklediğimin ne yazık ki bende farkındayım!
Yapacak bir şey yok be çocuk, çıktık bir kere yola. Şimdi geri dönsen ne derler bilirsin, kaldıramazsın yine kaçıp gitmek istersin be çocuk. Yapabileceğin çok bir şey yok, önce yetinmeyi sonra bu kafandaki onlarcasına çözümler üretmeyi öğreneceksin. Eskisi gibi önce emekleyecek, sonra yürüyeceksin, gün gelecek koşup geçen zamana güleceksin be çocuk.
Ama şimdi değil! Şimdi ağla! Şimdi zırla! Şimdi saçlarını dök! Şimdi duvarları tırmala! Ne yaparsan yap çözüm üret! Yıkılma! Güçlü ol çünkü sen bunun için varsın çocuk!