Merkezi sınav sistemi hayatım için yeni bir testi daha öngörmüş ve beni sınava hazırlanmaya fısrat vermeden sınamaya başlamıştı. Yapabileceğim tek şey seçenekler arasında kendime özgü kararları verip hayatıma yön vermekti. Kolay olduğu kadar zor olduğu anlaşılamayan bu olgusal saçmalık beni ya büyük hatalara yada büyük doğrulara ulaştıracaktı. Ne olursa olsun hayat oyunu oynamış ve bende dersimi almak üzereydim. Ne kadar uzun olduğunu bilmediğim yolda gözlerim bağlanmış şekilde hayatımın ilerleyen vakalarına doğru devam ediyordum.
Kazanılacak yada kaybedilebilinecek herşey benle bağlantılı olduğu için dünyanın büyük bir kaybıda olmayacaktı. Kalemimi sım sıkı tutan parmaklarım korkudan kendimi anlatacak birşey ortada bırakmayacaktı. Yaşamımın en büyük sınavını verdiğim dakikalarda tamda bu anda oluştu. Sanki televizyonun karşısındaydım ve o kadar seçeneğim vardı ki. Bir spor kanalı açabilirdim, belki haberleri izler belki modayı takip ederdim. Ama hepside benim elimdeydi. Tek sorun kumandamın bozuk olması. Basıtığım tuşlara göre hareket etmiyordu. Sonuç olarak hangi kanala nasıl ulaşacağımı bilmezliğin getirdiği kos kocaman bir çelişkinin yarattığı karmaşıklıkta ben kendime bir yol arıyordum.
Sözler o kadar çıkarcıydı ki benim isteklerim haricinde kendilerine göre davranıyorlardı. Her zaman ana tümcede bilinmeyen bir eksiklik vardı. Acısı geçte çıksa yıkıcı özelliği taşıyan büyük bir özelliğin en büyük simgesiydi.
Şimdi ise yeni bir çelişkinin doğuşuna şait oluyorum. Söylemlerin gerçek olmama iktimali kafamın en büyük problemiydi. Sürekli hormonsal bir döngüde beynimin ürettiği düşşüncelerde kaybolan ve bir türlü kendini bulamayan “ben” kelimesinden bile mahrum kişiliğim şimdi acının en büyük aynasında kendin arıyordu.